??Bir İnsanın Anavatanı, Çocukluğudur.?? (Epictetus)
Bugün ekranlarda izlediğimiz reyting rekorları kıran televizyon dizilerine bakıyorum. Masumlar Apartmanı, Kırmızı Oda, Doğduğun ev kaderindir gibi toplum olarak dramatik yaşam hikayelerinden esinlenilmiş te olsalar severek takip ettiğimiz veher bölümünü merakla beklediğimiz yüksek izlenirliği olan dizi filmler.
Psikiyatr, yazar Dr. Gülseren Budayıcıoğlu?nundeneyimlerinden yola çıkarak kaleme aldığı romanlardan televizyona başarıyla kurgulanan bu yaşam hikayelerini kah göz yaşlarımıza hakim olamayarak kah şaşırarak, öfkelenerek izledik, izliyoruz da. Yaşamın içinden, maalesef çoğunun çevremizin ya da bizzat kendimizin yaşadığı bu öyküler o kadar gerçekçi ve etkileyici aktarılmış ki bizlerin de etkilenmemesi mümkün değil.
Senaryoları her ne kadar bizlerden de olsa hepsinin tek bir ortak noktası olduğunu görüyoruz. Hepsinin yani bu yaşam hikayelerinin temelinde yatan tek gerçekse çocukluk dönemi travmaları? Onca acının, zorbalığın, istismarın, tacizin, tecavüzün altından hep çocukluk travmalarının çıktığını görüyoruz. Çocukluğunu doya doya mutlu, güvende yaşamamış her birey temelleri sağlam olmayan bir çarpık yapı gibi yıkılmaya, kaybetmeye mahkum oluyor adeta. Öyle ki aldığı her kararı, karakteri, yaşama bakışı, statüsü, kariyeri gibi birçok olgunun temelini çocukluk şekillendiriyor. Geleceğimizin temellerini, geçmişimizin izleri oluşturuyor. O kısa çocukluk döneminde yaşadıklarımız kişiliğimizi, tercihlerimizi, hayata bakış açımızı, kararlarımızı, doğru ve yanlışlarımızı kısacası şimdiki bizi oluşturuyor.
??Yaşam, İlişkiler ve Varoluş?? başlıklı konuşmasında Psikolog Prof.Dr.Doğan Cüceloğlu, yaşamın ilk beş yılını ağacın köklerine benzeterek, ??Nasıl ki kökler ağacın yaşam kaynağı ise insanın ilk beş yılıda köklerinin, kimliğinin geliştiği dönemlerdir. Bebeklik ve çocukluk çağı hayatın en önemli dönemidir. Yaşam köklerinin geliştiği dönemdir. Çocuk bu dönemde kendi anlam verme sistemini geliştirmektedir. O nedenle bir insanın anavatanı çocukluğudur diyorum; çocukluğunu doya doya yaşamamış bir insanın mutlu olması çok zordur.
Bir anne babanın en temel görevi çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına olanak sağlamasıdır. O yüzden çocukluğunu doyasıya yaşamamış bireylerden oluşan toplumun çoğunluğu asık suratlı ve öfkelidir, ?? der. Kıymetli Doğan Hocamızı da buradan bir kez daha rahmetle anıp, yad edelim. Öğretileri ışık olacak nesilden nesile. Hocamız mutlu ve sağlıklı bir toplum için de reçeteyi veriyor, bizlere.
Öyleyse formül çok basit;
Mutlu çocuk= Mutlu insan = Mutlu toplum.
