Hep bir yanı eksik kalır. Yarım kalır.
Uzaktayken yakındakini, yakındayken uzaklardakini özler, ister. Doyumsuzluk hissi midir? Nedir? Yada bu bir gelişim süreci midir, insanın kendini tanıdığı ve tamamladığı? Mükemmel olanı arayışı mıdır? Mükemmel insan, mükemmel koşullar ve mükemmel bir yaşam. Mükemmellik denilen şey nedir ki? Kime göre, neye göre? Standart, herkes tarafından kabul görmüş bir tanımı var mı mesela? Bence göreceli bir kavram. Tanımı kişiden kişiye değişen. Hal böyle olunca mükemmellik anlamını yitiriyor ve mükemmellik diye bir şey de olmuyor.
Bu durumda mükemmel İnsan ya da durumun olmayışında hemfikiriz, sanırım. Aynı şey başarı için de geçerli bence. Başarı ya da başarısızlık? Kime göre, hangi duruma göre? Bazen öyle zaman oluyor ki en büyük başarı kişinin karşılaştığı tüm sıkıntılara rağmen vazgeçmeyip mücadele ederek hayatta kalma becerisi, en büyük zaferi olabiliyor. Yakın zamanda tanıdığım genç bir şair şöyle diyor, Sır isimli şiir kitabında;
‘’Çünkü ben her gün intihar ediyorum, yaşayarak…’’ (Sevda Çiçek)
Yazdıklarım karamsar bir tablo oluşturmasın asla. Biliyoruz ve inanıyoruz ki, ümitsizliğe düşmek bizlere yaraşmaz. Kudret ve hikmet sahibi olan Allah’ın adaletinden asla şüphe edilmez. Ve ilahi adalet eninde sonunda mutlaka tecelli eder.
Bazen yaşadıklarımız içinden çıkılmaz bir hal alabiliyor. Üstesinden gelmekte güçlük çekebiliyoruz. Hele ki bu zaman da kimi işsizlik ve maddi sıkıntılarla boğuşurken, kimi kendinin ya da yakınının kaybettiği sağlığını kovalıyor, kimi evladı ile imtihan oluyor kimi yaşamına giren bir başkasıyla. Kimi daha doğar doğmaz annesiz ve babasız kalıyor…Örnekleri çoğaltmak mümkün. Hayatta her şey mümkün. İnsan her şeyle karşılaşabiliyor. Bazen yaşadıklarımız bizlere ağır gelse de bizi yakıp bitiren bu ateşin sürekli yanmayacağını hatırlamak gerek.
Her gecenin bir sabahı, her kışın bir baharı olduğunu unutmamak gerek. Ve yaşadıklarımızın bizlerin yaşam sınavı olduğunu hatırlamak ve hatırlatmak gerek. Yaşadığımız her şey bizleri biraz daha büyütüyor, olgunlaştırıyor. Ve o an farketmesek te bizleri güçlendiriyor. Sahip olduklarımızın kıymetini bilmeyi öğretiyor zaman. Yaşadığımız anın kıymetini bilmeyi, sevmeyi, saygı duymayı ve çokça şükretmeyi…
Her ne yaşıyorsak bazen akıntıya karşı kürek çekmek yerine geldiği haliyle kabul etmek gerek. O zaman daha kolaylaşıyor inanın her şey. Sonra ise inanmak ve mücadeleye devam etmek. Yaşamak en büyük mücadele ise onu bereketlendirerek, anlamlandırarak hoş bir seda bırakmanın en güzeli olduğuna inananlardanım. Ahlar ve vahlarla kendine acıyarak, değersizleştirerek isyan bayrağını çekerek sağa sola küfürler savurmak yerine silkinip kendine gelmek ve sadece yaşamak. Becerebildiğin en güzel haliyle.Unutma ki; YAŞAM varsa UMUT da var J