Meslek içerisinde gelişen olayları, mesela çok fazla toplantılara özellikle bilinçli bir şekilde katılmıyorum. Allah aşkına insan mesleğinden nefret eder mi? İnanın bu son bir yılda resmen nefret ettim. 

Bu Afyonkarahisar'da önüne gelen gazeteci olmuş, ben 1997 yılında bu mesleğe ilk radyo sunucusu olduğum yıllarda başladım tam 27 yıl önce. Son 15 yıldır ise Afyon time.com adı altında bir haber sitesinin genel koordinatörlüğünü yapıyorum. Ben hala usta bir gazeteciyim demiyorum, çünkü her geçen gün kendimi daha çok geliştirmeye ihtiyaç duyuyorum.  Ama bakıyorum ki etrafımızda meslekle alakası olmayan, başımıza çok sayıda kendini gazeteci sanan dalkavuklar çıkmış.

 Mesela adam belediyeden emekli olmuş eline almış bir makine inmiş sahaya gazeteciyim diyor. Bakıyorsun kendisine ait ne bir özel haber ne de bir eleştirisel yazı maalesef yok. Yine bakıyorsun adam esnaf eline bir gimbal almış sahaya inmiş gazetecilerin arasına karışmış gazeteciyim diyor. Yine biri kamuda çalışıyor seçim zamanı sahaya inip adaylara ben gazeteciyim deyip iş almaya kalkıyor. Yine birisi kalkmış bir sayfa açmış facebookta ya da instagram da benim şu kadar takipçim var, ben adamı hoplatırım, ben gazeteciyim diyor. 

Yine adam emekli olmuş, kendisine bir haber sitesi kurmuş ben gazeteciyim diyor. Yazın düğün kameramanlığı yapan, davul zurna çalan, kışın gazeteciyim deyip ortalıkta fink atıyor.  Daha hangilerini sayayım ki, say say bitmez, bu ortalıkta gezen kendini gazeteci gibi tanıtıp, gazeteci sıfatına koyan dalkavuklar yüzünden Vah ki ne vah diyoruz, güzelim meslek ne hale gelmiş diyor insan, inanın işte mecburen gittiğim bazı toplantılarda görüyorum, meslekle hiç ilgisi alakası olmayanlar işini adam gibi yapmaya kalkanların yerine çoktan oturmuş. 

Birçoğu bayramdan bayrama, seçimden seçime piyasaya çıkıyor. Gazetecilik birilerinin egolarını tatmin edeceği, ya da birilerinin vakit geçireceği bir meslek değil. Bu biraz önce saydığım kendini gazeteci yerine koyanların tamamı şakşakçı, yalaka,  takımı. Gördüğü gerçekleri yazmaktan korkan, aman ben suya sabuna dokunmayayım, şöyle yiyeyim içeyim keyfime bakayım, verirlerse ilan alayım vermezlerse biraz daha yalakalık yapayım diyerek ellerini ovuşturup duranlar, tabir yerindeyse resmen leş kargaları gibi hareket ediyorlar. 

Maalesef memlekette gazetecilik yapmaya kalkıp memlekete ayar vermeye kalkıyorlar.  Bu konuda kimse kusura bakmasın ben sesimi çıkarırım, mesleğimi ayaklar altına aldırmam. Meslek örgütlerine gelince açık ve net bir şey söylüyorum hiçbir meslek örgütü, meslek ile alakalı olarak, ne bu konulara parmak basmış ne de hiçbir üyesinin yanında durmamıştır ve hala da durmuyor. Neden mi?  Çünkü işlerine gelmiyor, çünkü hepsi işveren üyeleri de çalışanları zaten yıllarca dedik. Patronlar kulübü dedik dedik de dedik. Tek menfaatleri var o da kendilerine “memlekette bizim dediğimiz olsun, biz ayar verelim, bu memlekette başkanı da biz seçtiririz, vekili de” gibi saçma sapan düşünceler üzerine kurulu bir meslek örgütü. 

Kimseye bir faydası yok. Yeme, içme gezme, protokolde ön safta olma, boş ziyaretler, siyasilerle poz verme dedin mi, işte orada haklarını yememek lazım bir tek onu beceriyorlar maalesef. Sahada çalışanlar evine nasıl ekmek götürüyor? Kimsenin umurunda değil. Birde “gel bizim derneğe üye ol, yahu işte sen e devletten çıkmışsın, çıkmasaydın sana yönetimde yer verecektik,” gibi saçma cümlelerle güya gönül almaya çalışıyorlar. 

Hayır, üye olunca ne olacak? Bana ne faydası olacak? Yönetime aldıklarına bakıyorsun, gazetecilik ile alakası olmayan, kimler varsa yönetime girmiş vallahi hayret. Velhasıl uzun lafın kısası, memleket kimlere kalmış, gelin görün köşe yazımda attığım başlık sadece kibar hali siz anladınız. Sevgiyle kalın…