Atadan kalma az-çok demezsek ekip biçecek kadar arazimiz var. Her yıl bir kısmı nadas,bir kısmı ekili olmak üzere kuru şartlarda tahil ürünlerinin tarımını yapmaktayim. Bir traktörüm ve ona ait lüzum eden hemen her çeşit tarım alet ve ekipmanlarim mevcut. Özellikle son yıllarda geleneksel tarımdan ziyade daha teknik olarak yapmaya çalışmama rağmen 4-5 yıldır gerek kuraklık,gerekse maliyetlerin artmasından dolayı (özellikle yakıt)maalesef kar edemediğimiz gibi bazı yıllar zararla sezonu kapatmaktayız ama her yeni yıla umutla bakmaktan başka çaremiz olmadığından tekra tekrar bıkmadan yılmadan ısrarla çiftçilik mesleğini sürdürmeye çalışıyoruz. Buna bu yılda doğal afetlerden olan dolu yağışı eklenince çiftçinin ruh halini nasıl tarif edeceğimi bilemedim. Şöyle ki; kendi tarimsal faaliyetlerimin tepe taklak gitmesine üzülürken birde lokal bazı bölgelerdeki ekili tarimsal alanların dolu yüzünden sadece köklerinin kaldığını görünce,tek gelirleri bu ürünler olan yetiştiricilerin gözlerindeki çaresizliği hissetmek beni daha bir muteessir etti. Madem tüm Dünya`da tarım ve hayvancılığı desteklemek öncelikli bir kuraldır..! Evet doğal afetlere ve kuraklığa yetkililerin yapacağı pek birşey yok lakin şunu yapabileceklerini düşünüyorum. Nedir bunlar? 1- Olmazsa olmaz olan yakıt sorununa köklü,uygulanabilir,makul bir çözüm bulmak. 2-Bitki gelişimini artıracak olan gübre ve aktivitorleri gerekirse maliyetine çiftçiye sunmak. 3-Destek ve teşvikleri artırıp gerçek bu işi icra edenlere sunmak. 4-Daha fazla ürün ve daha sağlıklı,farklı ürünlerle geleneksel üretimden, yenilikçi üretime geçmek. 5-Ve en önemli sorun olarak gördüğüm,üretilen her çeşit ürünün fiyatının üç-beş tüccar ve fabrikatörün insafina bırakmamak. Uretileni kim üretiyorsa fiyatınıda o belirlemeli,bu olmazsa en azından fikri,düşüncesi ve tavsiyesi alınıp dinlenilmeli. 6-Elektrikli traktör üretmek. Buna daha pek çokşey eklenebilir.Vesselam. Halit Kara